EENZAAM, MAAR NIET ALLEEN.
Door 'anoniem' 8/10/23
True story; de schrijver is bij ons bekend, maar wenst verder anoniem te blijven. Over eenzaamheid, maar niet alleen zijn. Je verloren voelen ondanks alle aangeboden hulp of misschien wel juist door alle aangeboden hulp. Soms kan iedereen alle boekjes volgen, maar lukt het toch niet de oplossing te vinden. Misschien is er helemaal geen 'eureka' moment en moeten doelen worden bijgesteld.
Waar begin ik met mijn verhaal. Ik denk dat ik al sinds het begin van de pubertijd met extra zorg te maken heb gehad. Vanwege het gedrag wat ik liet zien en de bijbehorende onderzoeken die volgde. Ondanks dat ik nu volwassen ben en precies weet waar het gedrag vandaan komt en waar mijn valkuilen liggen, heb ik nog steeds niet dat moment ervaren van opluchting of rust. Integendeel, de gehele zorgroute die ik heb bewandeld vond ik erg eenzaam, ondanks alle bemoeienis. Dit verhaal is geen kritiek op de zorgmedewerkers die steeds op hun eigen manier hun best hebben gedaan, maar ik hoop dat het mensen wel aan het denken zet.
De bemoeienis van velen (zorgmedewerkers, thuisfront, vrienden) bestond vooral uit heel veel vragen stellen en allerlei opties aanbieden, maar ik was op mijn 16e helemaal niet in staat om uit al die opties te kiezen. Het krijgen van al die opties zorgde alleen maar voor veel extra denkstof, de bevestiging dat er iets mis met mij was en de eenzaamheid. Iedereen leek om mij heen te staan en naar binnen te willen kijken, maar wie stond er nou echt naast mij. Gewoon naast iemand staan, in stilte, zonder wijze woorden, zonder goed advies, gewoon even zwelgen in de stilte. Dat had mij geen oplossingen geboden hoor trouwens. Laten we daar geen misvatting over laten ontstaan, maar het had misschien wel een andere vorm van ondersteuning gegeven. Gewoon letterlijk er even voor iemand zijn. Daar komt misschien toch die kritische noot: in deze snelle tijd lijkt er veel te weinig tijd om gewoon even met iemand die je kent, bevriend bent, familie van bent, of hulpverlener van bent te zwelgen in stilte. Gewoon even te wennen aan elkaars aanwezigheid in de ruimte. Op dit moment ben ik in opleiding voor jongerencoach en deze ervaring zal invloed hebben op mijn aanpak. Ik verwacht dat het 'er echt zijn' meer zal helpen in het opbouwen van vertrouwen dan andere dure coaching technieken. Maar mocht dit niet zo zijn, dan kom ik daar zeker nog op terug!
Voor nu, zie dit als mijn speech om mensen te wijzen op hun menselijkheid. Het is soms eenzaam wanneer heel veel mensen zich met je bemoeien. Het gaat namelijk dan meestal over je. Niet perse de positie waarin iemand zich wil bevinden. De verwachting die tijdens zo'n traject ontstaat is dat al deze 'experts' die over je praten dan ook voor de oplossing gaan zorgen. Echter komt DE oplossing nooit. Achteraf blijkt het proces de oplossing te zijn en soms moet ik nog steeds op zoek naar nieuwe oplossingen. Belangrijkste levenslessen hierin waren het leren accepteren van de spiegels die mij werden voorgehouden en het leren communiceren. Mindset en zelfreflectie moeten uit jezelf komen. De 'expert' is er om je te helpen deze te vinden, niet om met pasklare oplossingen te komen. Toch bijzonder hoe ons brein en de bijbehorende verwachting werkt: mensen strijden om te bewijzen dat ze uniek zijn, maar hopen tegelijkertijd in een bepaald oplossingen-hokje te passen.
Sidenote door SO: De eenzaamheid onder jongeren neemt toe volgens CBS. In een wereld waarin we online en offline leven en steeds sneller en gemakkelijker contact maken, neemt de kwaliteit van het contact en de relaties af. Dat is opvallend te noemen.
